Theo de Grote

Het leuke van Teuge, en ook wel van verschillende andere vliegvelden, maar toch absolúút ook van Teuge, is dat er mensen rondlopen die het karakter van het vliegveld in hoge mate bepalen. Theo was er daar zeker eentje van. 

Tussen alle opsnijders, praalhanzen en mannetjesputters was hij een uitzondering. Uiterst kundig, een Wandelende Wiki, maar de bescheidenheid zelve. 

Bescheiden optreden, bescheiden voorkomen, bescheiden postuur. 

Wel vliegtuig-gèk, zoals wij allen op Teuge. Maar hij had nooit zelf gevlogen. Wel z’n hele leven keurig bij een financiële instelling gewerkt. Om daarna met z’n lieve echtgenote van z’n pensioen te gaan genieten. Een pensioen dat hij rijkelijk vulde met het uitdragen van zijn passie: vliegen, vliegvelden, vliegtuigen. 

Alle bevlogenheid, alle kennis-en-kunde legde hij in zijn rondleidingen. Die hij onnavolgbaar bracht, op een rustige, vriendelijke en uiterst aimabele manier. 

Toen onze TAT begon, en feitelijk zijn werk voor een deel wilde gaan dupliceren, was er bij Theo werkelijk niks te merken van rivaliteit of concurrentie. Integendeel: Theo sloot met zijn kennis en ervaring graag aan bij het clubje beginnende tour-guides. Theo was meteen one-of-the-guys. En hoewel zijn ziekte zich al begon te openbaren: Theo was actief vanaf het eerste uur. 

Het wegvallen van zo iemand is niet minder dan een kleine ramp. Want niemand kan zo rondleiden als Theo. Zo simpel ligt het. 

We zullen èlk rondje even aan je denken, Theo. Gewoon bij het monumentje. Beloofd.

Je TAT-Collega’s